Sometimes you just have to go and jump!
Jaja…dat klinkt makkelijk hè, vooral achteraf. 21 juni jl. was het zover…ik ging parachutespringen. Letterlijk een sprong in het diepe, loslaten en me overgeven aan mijn instructeur en de zwaartekracht. Voor een controlfreak als ik was dit wel even een ding. Maar van begin tot het eind was ik een groot blij ei!
Be careful what you wish for
Dit jaar ben ik 40 geworden. Aan het begin van het jaar maakte ik een lijstje met dingen die ik in 2022 graag wil doen. Als een soort symbool voor dit jubileum jaar en gewoon als excuus om leuke dingen te doen.
Dat lijstje hangt in mijn studeerkamer. Zodat mijn oog er af en toe op valt en ik mijn voornemen niet kan vergeten.
In de aanloop naar mijn verjaardag was mijn echtgenoot naarstig op zoek naar een passend cadeau. Hij wist het niet, totdat hij mijn lijstje ineens zag hangen en dacht “dat is het!”.
En dat dat was een parachutesprong op Texel!
Everything is gonna be alright
Het hele jaar was ik er al voor aan het sparen en ineens kreeg ik het cadeau. Met mijn gespaarde geld kocht ik een upgrade erbij zodat de hele sprong van begin tot het einde zou worden vastgelegd.
Mijn suggestie om door te sparen voor manlief werd vriendelijk maar dringend afgewimpeld. Want hij ging toch zeker niet uit een vliegtuig springen. Een vliegtuig dat het gewoon doet?!
Nou ja…ik dus wel. Zeg ik nu dan met enig bravoure. Maar op de dag zelf kwamen er op de parkeerplaats (bij aankomst op het paracentrum!) al even tranen. Oef! Ik was toch zenuwachtig. Wat als het misging?
De avond ervoor had ik nog even duidelijk uitgelegd waar mijn polissen lagen enzo. Want ja je wist nooit. Optimist die ik ben.
Vanaf het moment dat ik bij het paracentrum Texel binnen stapte voelde ik aan alles “dit is zo ongelooflijk veilig, dit komt goed!”.
Moment of truth
Ik werd ingecheckt, gewogen, moest nóg een keer een handtekening zetten en toen mocht ik het terrein op. Het terrein waar alles ging gebeuren.
We hadden zo ontzettend veel geluk. Het was een stralende dag. Een prachtige blauwe lucht, geen wolk te bekennen.
Na enige tijd werd ik opgeroepen. Het uur van de waarheid! Ik moest mijn harnas aan, werd erin geholpen. Alles zat nog losjes maar toen de instructeur die met mij zou springen eraan kwam, zette hij alles alvast nog iets strakker. Dat was nog niks, vergeleken met hoe het in het vliegtuig zou zijn, maar dat wist ik toen nog niet.
Skyhigh!
Vanaf dat moment ging het eigenlijk allemaal heel snel. Ik werd voorgesteld aan degene die foto’s ging maken en meesprong om te filmen en daarna liepen we met elkaar naar het vliegtuig. Ik gaf gauw mijn man nog een zoen, liep mee, draaide me nog een keer om en stapte toen stoer het vliegtuig in.
Nou ja…stoer. Er was wel een stemmetje dat me af en toe op mijn schouder tikte en vroeg of ik dit echt wilde doen. Maar ja, hallo ik zat al in het vliegtuig en kon niet meer terug.
Omdat wij vanaf ongeveer 4 km hoogte gingen springen, mochten we als eerste vliegtuig in. En als laatste eruit.
We gingen 12 minuten vliegen. Toen de instructeur op een gegeven moment zei dat we op de helft waren, dacht ik echt “ik vind dit eigenlijk al wel hoog genoeg”. Maar op dat moment begint de volledige overgave en wist ik: “ik ga!”.
De eerste dame sprong uit het vliegtuig. ZOEF! Als een dun papiertje vloog ze weg. En ik dacht alleen maar “o mijn god, straks ben ik aan de beurt!”.
Spread your wings and fly!
In het vliegtuig werd ik vlak voor de sprong volledig vast gegespt. Ik had me voorgenomen een paar keer te vragen of ik wel goed vast zat, want ja, je weet nooit. Maar zodra ik echt vast zat, wist ik, geen twijfel over mogelijk. Vast is vast. Dat voel je wel.
Het voelde goed en veilig.
En dan is het zover. Op mijn billen moest ik naar voren schuiven. Steeds een stukje verder naar de open deur. Degene die ging filmen hing een soort half in de deuropening en ik moest als eerste mijn benen buiten boord hangen.
Er was geen moment dat ik dacht “ik wil niet meer” of “ik kan het niet”. Ik dacht alleen maar “o mijn god, doe ik dit echt?!”.
Mijn benen hingen naar buiten. Ik zag alleen maar blauw voor me, onder me en links van me. Ik voelde de instructeur achter me. Ik moest mijn hoofd tegen hem aan leggen en mijn rug wat hol maken, benen dus naar buiten, die bungelden al ergens, handen vast aan de banden van het pak dat ik aanhad. Verder hoefde ik niks te doen.
NIKS?! Noem dit maar niks.
Als bij toverslag waren we los, we gingen, we vielen, ik gilde, ik had mijn ogen open, weer dicht, mijn handen stevig tegen de banden totdat ik een tikje op mijn schouder kreeg, toen mocht ik ze wijd uitspreiden.
Nature takes care of you
Degene die filmde kwam een paar keer voorbij. Links en rechts van me, ineens voor ons. Hij had een soort vleermuispak aan en kon vliegen. Althans zo leek het voor mij.
Ik wilde lachen, mijn ogen open houden, maar ik had geen controle over mijn gezicht. Alles wapperde open of juist dicht.
Die vrije val was in 1 woord magisch! Echt magisch! Ik dacht je valt en dat voelt ook echt alsof je valt, keihard naar beneden. Maar dat is helemaal niet zo. Ik had het gevoel dat ik gedragen werd. Gedragen door de lucht, door de kracht van de aarde en alles om me heen. Die minuut dat we vielen dacht ik echt, niks is sterker en grootster dan dit alles om ons heen. En door die kracht word ik nu gedragen.
Voor dat gevoel zijn natuurlijk allerlei natuurkundige verklaringen, maar daar houd ik me even verre van. Het gaat om het gevoel wat ik had en ook het gevoel van kracht.
Ik gaf me volledig over en vertrouwde op mijn instructeur. Hij was zo zelfverzekerd, vrolijk en professioneel.
Na de vrije val ging de parachute open en konden we zelfs met elkaar praten. Ik had niet eens bedacht dat dat zou kunnen. Maar je kan dus in de lucht, terwijl je daar samen hangt, gewoon met elkaar praten. Je hoeft niet eens te gillen. Je hoort elkaar.
En dan kijk je om je heen en zie je het hele eiland. Ieder plekje waar ik de weken ervoor gefietst, gewandeld en geskatet heb. Wat een vergezichten, wat een natuur, vogels en zeehonden.
Once in a lifetime experience
We kwamen steeds dichterbij het paracentrum. Algauw zag ik mijn man staan, ik zwaaide, geen idee of hij mij kon zien. Maar ik hem wel, dat telde.
De landing ging heel smooth. Ik moest mijn benen omhoog doen en werd bijna fluisterzacht op de grond gezet.
En daar zat ik, ik kon even niet opstaan. Ik moest echt bekomen van alles wat ik zojuist had meegemaakt. Alles bij elkaar duurt het ongeveer 20 minuten. De raarste, gekste, stoerste, engste en meest geweldige minuten van mijn leven.
Door alle adrenaline, spanning en het zweven was ik wat misselijk geworden. Ik zocht mijn lief op, we omhelsden elkaar, iemand hielp me mijn pak uit en daarna plofte ik in het gras. Had ik dit echt meegemaakt?
Making memories!
De rest van de middag beleefde ik in een soort vreemde roes. Ik moest echt even alle indrukken verwerken.
Al heel snel kreeg ik een mailtje van het paracentrum met de foto’s en video’s. Manlief en ik gingen snel naar een koffietentje met wifi om alles te downloaden. Het grote nagenieten kon beginnen.
Gelukkig heb ik de foto’s en video’s nog, anders zou ik nu echt niet geloven dat ik dit heb gedaan.
Alle foto’s in de lucht zijn gemaakt door Paracentrum Texel. De foto’s op de grond door Klotterbooke Fotografie.
