“Het wordt vast een prachtig weekend.”…zo sloot ik mijn blog van vorige week af. En een prachtig weekend dat was het! Vrijdag kwamen mijn studiemaatje en ik rond 16.00 uur aan in de ashram. Bijna de hele groep van de opleiding was er al. En ik merkte bij iedereen de nodige zenuwen. Vragen als “hoe is het leren jou vergaan” en “ken je alles” tot opmerkingen over onderwerpen die zeker in het examen zouden komen. HELP! De zenuwen sloegen toe. Iedereen was er op zijn of haar manier druk mee bezig geweest.
Na het eten en een satsang volgde nog een lezing over onderwerpen die zeker in het examen terug zouden komen. En enigszins vol van alle informatie gingen we naar bed. Waar natuurlijk, voordat het licht werd uitgeknipt, nog even alle aantekeningen werden doorgenomen. Dingen werden opgezocht en voor een laatste keer gecheckt. Want je zal toch maar iets vergeten of over het hoofd zien.
De volgende ochtend werd ik wakker, om kwart over 4. Tsja…ik kon gewoon niet meer slapen. Dus ik ging eruit. Met mijn aantekeningen naar de gang, ik kroop in een hoekje en begon nog eens alle lesstof door te lezen. Niet veel later kwam een ander studiegenootje er ook bij zitten. En in stilte keken we allebei onze aantekeningen nog eens door. Om half 7 besloot ik toch nog heel even terug naar bed te gaan. Om vervolgens om tien voor 7 eruit te springen om nog op tijd te zijn voor de satsang.
Laatste puzzelstukjes
Een laatste lezing volgde om 8 uur. En die was prachtig. Het voelde alsof de laatste puzzelstukjes in elkaar vielen. De laatste worstelingen die ik nog had ten aanzien van enkele onderwerpen verdwenen als sneeuw voor de zon. Het paste allemaal zo mooi in elkaar! Ik werd er emotioneel van. Het voelde goed, ik voelde me rustig en wist, dit examen wordt één van de meest bijzondere die ik ooit heb gedaan.
Plasprotocol
En daar gingen we, na een supersnel ontbijt, kroop iedereen in een eigen hoekje in de examenzaal. Kussens, bankjes, tafels en stoelen. Iedereen maakte het zichzelf zo makkelijk mogelijk. Na uitleg over de formulieren, de vragen en het “plasprotocol” klonk iets voor half 10 het startsein. Het examen was begonnen!
Ennn…start!
Ik zat achterin een hoekje, op een stoel en mijn meditatiekussen diende als tafel. Dat klinkt een beetje spartaans, maar in de ashram is iedereen gewend om op een kussen of op de billen op de grond te zitten. Bij een examen zet je dan zelf even provisorisch een goede tafel en stoel voor jezelf neer. Het aantal vragen loog er niet om. Ik besloot niet te bladeren om te kijken wat er ging komen. Ik ging gewoon aan de slag. En mijn pen vloog over het vel. Als een malle worstelde ik me door de eerste paar vragen heen.
Pashimottanasana
Al vanaf de allereerste keer dat ik les ging geven, heb ik het mezelf aangeleerd de namen van de asana’s in het Sanskriet te noemen. Ik wist, als ik dit ooit bij een examen krijg, dan weet ik die namen in ieder geval. En ja hoor…ineens zat ik vast! Ik kon er niet meer op komen. Van één van de twaalf houdingen, ik wist de naam in het Sanskriet niet meer. Werkelijk, ik begreep er niks van. Maar herinnerde me toen de toespraak van de docent: “als je iets niet meer weet, ga dan gewoon door, het juiste antwoord komt vanzelf boven.”. Aldus geschiedde. Ik ging door, mijn vingers verkrampten, ik hield mijn pen te stevig vast. Even ontspannen. En toch maar even plassen. Ik wilde niet, dacht, dat als ik nu de ruimte zou verlaten, ik ineens alles zou vergeten. Maar dat was gelukkig niet zo! En ineens, tegen het einde van het examen, plopte de naam weer op: Pashimottanasana! De “forward bend”. Hoe kon ik het vergeten! Nou nu nooit meer dus 😉
De tijd vliegt
“Zoals het klokje in de ashram tikt, zo tikt het nergens”…in de ashram is het leven heel regelmatig. Er is altijd een vast patroon, een vaste dagindeling. Wat je enorm veel rust en tegelijkertijd concentratie geeft. Misschien was dat dan ook wel de reden dat toen ik op de klok keek, het ineens half 12 was. En de keer daarop dat ik keek was het één uur. De tijd vloog om. En gelukkig, was ik bijna door het examen heen. We hadden tot half twee de tijd. Dat laatste half uur benutte ik door alles nog even door te kijken en uiteindelijk mijn examen iets voor tijd in te leveren. Zo…dat lange zitten waar ik tegenop had gezien viel achteraf reuze mee. Al dat schrijven, ik vond het niet erg. Van die rijtjes waar ik er vaak maar vier van bijvoorbeeld de vijf weet…ach ja, daar liep ik wel af en toe tegenaan. Maar over het algemeen, was mijn gevoel goed. Maar dat spreek je natuurlijk pas uit als je de uitslag hebt. 😉
Partytime!
Om half zes was er een feestelijk diner en voorafgaand aan dat diner kregen we te horen of we geslaagd waren. En ja hoor!!! Ik heb mijn diploma binnen! Hoorde ik het goed? Wist ik dat stiekem niet al een beetje? Maar durfde ik het niet te hopen? In ieder geval, IK HEB HET GEHAALD! YES! Tijd voor een feestje. We gingen met elkaar eten en er heerste een uitgelaten stemming.
Finale
Zondag was de feestelijke diploma uitreiking. Waarbij we prachtige toespraken kregen van de docenten en natuurlijk – last-but-not-least – ons papiertje! Het examenweekend hadden we met 100 andere kandidaten. Uit Nederland en Duitsland. Prachtig om te zien dat al deze mensen gemotiveerd zijn om yoga verder te brengen. Om mensen bekend te maken met yoga, het te laten voelen en ervaren. En dat zal ik met de grootste toewijding en passie doen. Daar sta ik voor. Ohm voor alle nieuwe yogadocenten! OHM OHM OHM!
